در ایران که یکی از کشورهای دارای اقلیم خشک و نیمه خشک است، موضوع آب همواره مسئله ای چالشی بوده و در این میان، طرح های انتقال بین حوضه ای به عنوان یکی از راهکارهای اصلی و در واقع در دسترس ترین راه حل (هرچند پرهزینه ترین برای دولت و پرسودترین برای شرکت های فعال در حوزه سدسازی و شبکه های انتقال) برای جبران کمبود آب در مناطق دارای چالش آبی اجرا شده اند. به باور بسیاری از متخصصان، پیامد چنین رویکردی، شکل گیری بحران هایی عدیده هم در مبادی و هم در مقاصد انتقال آب است. در مبدا، اغلب باعث کمبود شدید آب و فصلی شدن رودخانه های دائمی و در نتیجه ازهم گسیختن ساختار فعالیت و سکونت بوده و در مقصد نیز به صورت