شعر چه مشتق از شعور باشد و ریشه در لغت تازیان داشته باشد و چه برگرفته از شور فارسی ‏زبانان؛ مادام که سخن از درد نباشد و از سودای دل و جان نشات نگرفته باشد، محکوم به نابودی است. هرکسی حتی یک بار تاریخ پرفراز و نشیب فرهنگ و ادب ایران را از نظر گذرانده باشد، با من موافق خواهد بود که شعر همواره جزء لاینفک زیست مردم بوده ‏است؛ درهمه دوران‏ ها همراه و همپای آنها بالیده و پرورده شده است؛ نه هرم حمله تازیان، نه سنان ترکان و نه شمشیر خونریز مغولان؛ هیچکدام نتوانست شعر را از اریکه سلطنت قلوب پارسی زبانان به زیرکشاند؛ بل هرکدام از این حوادث در عین ناگواری بازوی قدرتمندی بود برای صعود بر اوج عظمتی که هنوز می‏ درخشد و نور می‏ پراکند بر عقبه ‏های تاریک. در کوره ‏راه‏ هایی که اگر به مدد شعر نبود در صفحات مزور تاریخی که فاتحان نگاشته ‏اند رد و نشانی از آنها نبود.