نمایش های سوررئال، به طور مشخص قصد ندارند که واقعیت های داستانی را همان گونه که هستند روی صحنه ببرند و طبیعتا قائم به قواعد نمایش های رئالیستی نیستند. از این رو جریان زندگی در این گونه سبک نمایشی به شکل دیگری تعریف می شود که مشخصا به ضمیر ناخودآگاه شخصیت اصلی که نقش دانای کل را نیز ایفا می کند، برمی گردد که متعاقبا به بخشی از به رویاها و تصورات عجیب و غریب او وابسته می شود. در نتیجه تماشاگر به مرور و رفته رفته متوجه می شود که در اعماق ذهنی اینچنین کاراکتری آشفته حال و سردرگم چه می گذرد که خود پرسوناژ هیچ گونه علم و اشرافی به چگونه پردازش آنها ندارد و به ناچار در گوشه رینگی اسیر ضربات سهمگین تداعی های ذهنی اش می شود.