خانه ام مجاور بازار میوه بود. شب ها تا صبح بیدار می ماندم تا به کارهای نوشتنم برسم اما دلیل نخوابیدن در صبح ها چیز دیگری بود. هر صبح که بوی قهوه ارمنی تمام محله را پر می کرد، ساعت هشت همسایه طبقه بالا تمرین پیانو می کرد. 

برنامه ام این شده بود. پنجره رو به کوچه را باز می کردم، هوای سرد زمستانی شوروی مزاج ایروان توی خانه می پیچید، قهوه ای را که از فروشگاه میدان هراپاراک خریده بودم دم می کردم، ملحفه دستباف سوغات لرستانم را روی شانه می انداختم، روی مبل می نشستم و به روبه رو در تنهایی ام خیره می شدم، کمی بعد صدای تمرین پیانو تمام خانه را گرفته بود. یک ساعتی می نواخت و من بدون حرکت، گوش می دادم. تنهایی ام پر می شد از نت های پیانو و سیالی ذهن که در سوزناکی زمستانی هوای اتاق سیر می کرد پیش و پسم را.