حکیم توس بسیاری از روایات خویش را از رویدادهای شاهنامه با گردش و چرخش ماه و خورشید و اجرام آسمانی آغاز می کند و از برآمدن و برنشستن آنان می گوید و از جمله در داستان روانه شدن سپاه ایران به کین جویی سیاوش می گوید: چو خورشید تیغ از میان برکشید / شب تیره گشت از جهان ناپدید. یا در شب زاده شدن کیخسرو که روان سیاوش در خواب بر پیران ظاهر می شود، این گونه آغاز می کند: شبی قیرگون ماه پنهان شده / به خواب اندرون مرغ و دام و دده و نیز به هنگامی که سپاه ایران به فرماندهی سیاوش برای به پس راندن افراسیاب به مرزهای شرقی می شتابد که پیمان شکسته و از جیحون بدین سوی آمده، آن روایت تلخ را این گونه آغاز می کند: چو خورشید تابنده بنمود پشت / هوا شد سیاه و زمین شد درشت و داستان بیژن و منیژه را با این توصیف می آغازد: