یکی از پدیده های نوظهور در کسب وکارهای گردشگری ایران، غذارسانی دستی و مداوم به حیات وحش برای کشاندن و نزدیک نگهداشتن حیوانات وحشی به مراکز خدماتی بخش خصوصی است. افراد سودجو یا ناآگاه، از شمالی ترین تا جنوبی ترین نقاط کشور، مشغول خوراک رسانی به جانوران پیرامون محل کار خود شده اند تا از این حیوانات برای جذب گردشگران به سوی واحد صنفی خود استفاده کنند. برای نمونه می توان به تغذیه روزانه تمساح های پوزه کوتاه در بلوچستان و سیر کردن دایمی گرازهای وحشی در گیلان توسط برخی اقامتگاه داران و رستوران داران اشاره کرد. آگاهانه یا ناآگاهانه از پیامدهای منفی این غذارسانی ها برای حیات وحش، تلاش دایمی این شاغلان