رابطه انسان و محیط اطراف را می توان بر دو قسم مورد ارزیابی قرار داد. یک محیط طبیعی و جهان غیرمصنوع که انسان در آن خود جزو یا عنصری از کلیت ساختار است و دوم محیط مصنوع یا هر آنچه به دست انسان و بر پایه ایجاد تغییرات و انجام ترکیبات پیرامون او را فرا گرفته است. براساس این تقسیم بندی اگر به بررسی واژه احترام بپردازیم به این نتیجه می رسیم که انسان تنها در برابر خود و مصنوعات خود حالت کرنش و احترام دارد و به غیر از آن در برابر هر آنچه در پیرامون اوست، وضعیتی تهاجمی، تسخیری یا تقابلی دارد. از دوره پارینه سنگی، انسان در جست وجوی منابع است و در این جست وجو و بهره برداری نه تنها حد و مرزی نمی شناسد بلکه