روزهای اول اسفند یادآور زمانی است که سرانجام خبر حضور یک میهمان ناخوانده در ایران تایید شد. یکی از مهم ترین چالش های ایران در مواجهه با این بیماری، واکسیناسیون بود؛ رویدادی که گویا مثل خیلی از اتفاقات این مدت درگیر مسائل سیاسی شد و برای همین ابهاماتی در آن پدید آمد. از پروژه ساخت واکسن داخلی تا ممنوعیت ورود برخی واکسن ها و مسائل مربوط به تامین واکسن مورد نیاز کشور همه و همه مسائلی بودند که واکسیناسیون را در ایران به بحران تبدیل کرده بودند؛ آن هم در روزهایی که بیش از 700 ایرانی در روز جان خودشان را از دست می دادند. به هر حال با تغییر دولت نهایتا مشکل تصمیم گیری درخصوص واکسیناسیون هم در ایران حل شد و پروژه واکسن داخلی کم و بیش فراموش شد. در سایه واکسیناسیون گسترده آمارها در ایران کاهشی شد و به کمتر از 50 فوتی در روز رسید. اگرچه گره واکسیناسیون در ایران باز شد، اما ماجرای آموزش در ایران در دوران کرونا هنوز حل نشده است. در حالی که در بسیاری از کشورها از ابتدای سال تحصیلی جدید آموزش حضور در دستور کار قرار گرفته و مدارس کشورهایی همچون آلمان و انگلستان حتی یک روز تعطیلی کرونایی هم نداشتند، در ایران هنوز معلوم نیست که قرار است چه زمانی به آموزش حضوری در مدارس و دانشگاه ها بازگردیم. نارضایتی خانواده ها و عدم اطمینان شان برای فرستادن فرزندان به مدارس و خطراتی که آنها را در مدارس تهدید می کند، در کنار نداشتن سیاست قاطع برای واکسیناسیون گسترده و بازگشایی مدارس موجب شده تا دوره آموزش مجازی در ایران دوساله شود. تجربه رسیدن به قله پیک ششم کرونا در ایران نشان می دهد که تجربه های دو ساله در مدیریت این بحران چندان هم به کار نیامده است. شاید مهم ترین درسی که از این بیماری باید می گرفتیم، سرعت عمل در تصمیم گیری بود که تا کنون در هیچ یک از دو دولت شاهدش نبودیم.