1

درباره دعا و ضرورت آن در زندگی بسیار خوانده و شنیده ایم. اما فراتر از آن، این حقیقت را زیسته ایم و به دیده جان نگریسته ایم؛ حقیقتی روشن چون خورشید که نیاز به بحث و گفت و گو و اطاله کلام ندارد.

آنگاه که دشواری های زندگی بر روح انسان هجوم می آورد و طوفان رویدادها جان انسان را از ریشه جدا می کند، آنچه به انسان آرامش می بخشد، دعا است. دعا در این حالت، به فرد گرفتار، قوت قلب می بخشد و پیوند او را با استوارترین پناهگاهش برقرار می دارد. آنگاه که چنین پیوندی محکم شد، حتی شدیدترین طوفان های روحی که مانند تهدیدی وارد زندگی چنان فردی شده به دست توانای همان ارتباط که میان خاک با عالم پاک ایجاد شده، آن تهدیدها تبدیل به فرصت می شوند.این حقیقت را بارها آزموده ایم.