«تفکر تاریخی» در جامعه ایران، به معنای توانمندی و اهتمام به اندیشه ورزی درباره گذشته و بازتعریف شالوده های هویتی در نسبت با داشته های تاریخی، با تصمیم گیری جامعه ایران برای انقلاب، دچار گسست شد. زیرا باور عمومی به ضرورت انقلاب در جامعه ایران، در چارچوب هویت جدید انقلابی و اسلامی، تنها در صورت انقطاع از هویت پیشین قابل دستیابی بود. به همین دلیل پیروزی انقلاب، سرآغاز شکل گیری دوگانگی در جامعه ایران در نسبت با گذشته و آینده بود که به دو صورت متفاوت، همچنان ادامه دارد: نیروی برآمده از انقلاب با تعریف هویت خود در نسبت با آرمان های انقلاب و در چشم انداز زمان آینده، گذشته تاریخی را به امید تحقق آرمان