سال که نو می شود، درست در همان لحظه اعتدال بهاری انگار چیزی عوض می شود و عبور زمین از یک نقطه فرضی در آسمان می تواند، جایی باشد برای شروعی دوباره. البته برای همه این طور نیست و من می خواهم از کسانی بنویسم که سال نو برایشان شروع تازه یک امیدواری نیست. از محیط بان هایی که کل سال گذشته را با التهاب و دلهره شاهد بر باد رفتن زحمات سالیان شان بوده اند. از آنهایی که از یک نبرد نابرابر با طاعون بازگشته اند، بیماری مرگباری که من امسال هم مثل یکی، دو مرتبه قبلی دیدم که چطور حیات وحش لاغر این سرزمین را به تاراج برد و در جایی که من هستم، یعنی طالقان، در زمستان هم دست به یک کشتار بی رحمانه زد. برای محیط بان هایی که بیش از شش ماه است درگیر این بیماری هستند، عبور زمین از آن نقطه فرضی اگر شروعی باشد، شروع یک دلهره جدید از حضور بدون کنترل و نظارت دام در زیستگاه هایی است که همین حالا هم یک نبرد فرسایشی را به طاعون نشخوار کنندگان کوچک باخته اند. به قول یکی از همان محیط بان های شریف: «سخت است شاهد باشیم که حاصل زحمت سالیان ما در یک مدت کوتاه مثل برگ بر زمین بیفتند.» و بدون مسوولیت پذیری سازمان های دیگری که همه نام آنها را می دانند، بهار برای این محیط بان ها ادامه خزانی است که از سال قبل آغاز شده و با وضعیت فعلی به سختی می توان برای آن پایانی تصور کرد.