کسانی که با اقتضائات روابط بین الملل آشنا هستند، به خوبی بر این واقعیت غیرقابل انکار واقف اند که اصل تعیین کننده در مناسبات جهانی، نه بر اساس حقوق بین الملل و چارچوب های موجود در آن بلکه متاثر از پارامتری به نام «قدرت سیاسی» است که می تواند به عنوان یگانه عامل در تعیین حدودو ثغور روابط جهانی عمل کند. از این جهت برجام با وجود آنکه توافق نامه ای ذیل یک چارچوب حقوقی برای تعریف تعهدات طرفین در حوزه پرونده فعالیت های هسته ای ایران بود ولی به دلیل موفقیت تهران در تقابل دیپلماتیک با شش ابرقدرت جهانی در قالب اعضای 1+5 باید آن را دستاورد بی بدیلی در تاریخ دیپلماسی ایران دانست که مولفه قدرت زایی را برای