متاسفانه در چند روز گذشته کشته شدن یک قلاده پلنگ در مازندران و یک خرس قهوه ای در اردبیل (دو گونه ارزشمند در معرض انقراض) بار دیگر احساسات دلسوزان محیط زیست این مرزوبوم را جریحه دار کرد. سال 1373 و ماجرای غم انگیز کشتار توله های یوزپلنگ در نخلستان های اطراف شهر بافق یادم آمد که یوز ماده که از شدت تشنگی و در گرمای طاقت فرسای کویر مرکزی برای پیدا کردن آب به اطراف شهر می آید و مورد ضرب و  شتم اهالی ناآگاه قرار گرفته و آن داستان تلخ در تاریخ محیط زیست این مرزوبوم رقم می خورد و آن روز (نهم شهریور) روز یوزپلنگ آسیایی نام می گیرد تا شاید دیگر از چنین حوادثی جلوگیری شود.  اما از آن تاریخ تا امروز نزدیک به سه دهه می گذرد هنوز همان اتقاقات تلخ هر از گاهی در گوشه و کنار کشور رخ می دهد.  سوال اینجاست چرا طی این سال ها نحوه رفتار ما با حیات وحش با وجود کاهش شدید جمعیت آنها همچنان نسبت به سه دهه قبل هیچ تفاوتی نداشته است، مشکل کجاست؟ شاید مشکل به نظام آموزشی ما برمی گردد که متاسفانه طی این سال ها اهمیتی برای مساله مهمی مثل آموزش حفظ محیط زیست در کنار کتاب های درسی قائل نبوده و نبود سواد زیست محیطی و فرهنگ حفظ و حراست از آن، حوادث دردناک اخیر در کشتن پلنگ در مازندران و خرس قهوه ای در اردبیل را رقم زد. اگر حیات وحش وارد قلمروی شهر ها می شوند این گناه ماست که عرصه را بر آنها تنگ کرده ایم. آنها دیگر در محل زندگی خود امنیت ندارند. آب و غذای کافی برای ادامه حیات ندارند.  متاسفانه در اکثر پروژه های عمرانی و طرح های توسعه ای بدون توجه به الزامات توسعه پایدار عمل شده و تمامی اصول آن نادیده گرفته می شود.  امیدواریم هم مردم و هم مسوولان از نتایج تلخ نابودی محیط زیست درس گرفته و بیشتر از این تیشه به ریشه زیست بوم وطن نزنند.