هنر، در جامعه امروز ایران، به دنبال مسیرهای تازه ای برای یافتن جایگاه مستحق خود است. بدون شک دستیابی به این جایگاه بدون درنظر گرفتن مبانی و چارچوب های مشخص، راه به جایی نمی برد. اگر جرقه هایی هم زده شود، به خاطر نبودن بستر و جریان مناسب، در محاق می ماند و شعله نمی گیرد، تا به نور تبدیل شود و روشنایی بخشد.

هنر امروز ایران، اگر قصد دارد که جدی گرفته شود و در فرایند تاریخی و اجتماعی کشورمان برای گذر از موانع و گردنه های پیش رو برای رسیدن به فردایی دیگر، نقش خود را به خوبی ایفا کند، نیاز به بازیابی هویت دارد. هنر بی هویت، هنر بی شخصیت است و هنر بی شخصیت، جامعه بی هویت را پرورش می دهد. اما چه مبانی، آبشخورها، سمت وسوها و گرایش هایی برای این هنر نیاز است؟ باید به کجا رجوع کرد تا راه را از بی راه تشخیص داد؟