هنر همواره برای بیان آنچه می خواهد از آن سخن بگوید، به زبان دور و اشاره و معنا متصل است. اساسا آنچه هنر را هنر می کند، دست برداشتن از صراحت و گفتن به زبانی غیر از زبان عمومی است. نمایشگاه «شادگاهی» آرمین ابراهیم پور در گالری شیدایی نیز از این قاعده مستثنا نیست. او  مثل کارهای پیشین خود به سراغ فیگور و چهره انسان در زمانه ای رفته است که گویا از آنچه لودویک ویتگنشتاین، جان جسم ها می خواند، خالی شده اند.

چهره های سرشار از شادگاهی که در حصار بریده روزنامه ها و بریده اتفاقات جهان امروز بی گفت وگو و تا حدودی غمگین، بی هیچ سخنی توسط ابراهیم پور به نمایش درآمده است. ابراهیم پور متولد 1353