نماز صبح را خواند و لباس بسیجی اش را پوشید، ساک جبهه را مادر آماده کرده بود، کنار چارچوب در حیاط، مادر صدایش زد؛ یک لحظه صبر کن مادر.

به آسمان نگاه کرد، دیر شده بود، باید خیلی زود، و آفتاب نزده، خودش را به محل اعزام رزمنده ها به جبهه می رساند، خنکی هوای صبح را در گونه ها و در عمق ریه هایش احساس کرد، دنبال مادر چشم برگرداند، دید دست یک سینی است که رویش کاسه آب و یک قرآن گذاشته است.

مادر از زیر قرآن ردش کرد، دوباره برگشت قرآن را از دست مادر گرفت، بوسید سمت قبله ایستاد؛ دعایی زیر لب زمزمه کرد و قرآن را گشود، بخشی از سوره یوسف در پاسخ آمده بود، مادر بی تابی کرد،- غلامعباس پس چی شد، برای من هم بخوان!