کالون اقتصاد جدید را پذیرفت (گرچه همیشه آن را تایید نمی کرد). او جامعه را دارای نظام اقتصادی سرمایه داری فرض کرد و اصول اخلاقی خود را بر پایه آن استوار ساخت. به گفته تانی، کالون ویژگی های اصلی تمدن «سوداگرانه» را کاملا پذیرفت و «به سنتی پشت کرد که هر پیشه دارای منافع اقتصادی بیش از حد لازم برای امرار معاش را سزاوار سرزنش می دانست، به دلال تهمت انگل بودن و به رباخوار داغ ننگ دزدی می زد.»

 در نظر کالون، تن پروری و نمایش ثروت نفرت انگیز بود؛ ولی او با انباشتن ثروت مخالف نبود. کالون زیاده روی در ستاندن ربا از مستمندان را به صراحت محکوم می کرد؛ ولی این واقعیت را قبول داشت که تاجر برای سرمایه ای که وام گرفته و امکان سود بردن را برایش فراهم می آورد، باید بهره بپردازد.  بنابراین، خیلی شگفت آور نیست که دریابیم بورژوازی نوخاسته از آیین کالون بسیار استقبال کرد و همان گونه که آرنولد توینبی می گوید، به همان شکلی که مارکسیسم بعدها به خدمت پرولتاریا درآمد، کالوینیسم نیز بورژوازی را برای مبارزه ای که به منظور دستیابی به قدرت در جریان بود، تقویت کرد.

جنبشی که کالون به راه انداخته بود، به گسترش فردگرایی سیاسی نیز کمک کرد؛ ولی این به هیچ روی بخشی از هدف آگاهانه کالون نبود؛ این دستاوردی اتفاقی و نتیجه فشارهای خاص و تاریخی بود و در ژنو پدید نیامد که پیروان کالون فرمان می راندند، بلکه در کشورهایی مانند فرانسه و انگلستان به وجود آمد که در اقلیت بودند.

در ژنو، کالون هم فردگرایی مذهبی و هم فردگرایی سیاسی، یعنی آزادی تصمیم گیری فرد در این زمینه ها را رد کرد. در ژنو، دین سالاری کالونی برقرار بود و هیچ گونه انحراف از آن را روا نمی داشتند. کالون با همین روحیه بود که در دانشگاه خود مردانی مانند جان ناکس و اصلاحگران انگلیسی را آموزش داد.، آنان به کشورهایشان بازگشتند و کوشیدند اصلاحات را معمول کنند.