از زمان پیمان آتلانتیک شمالی (ناتو) در چهارم آوریل 1949 تا پایان دهه 80، روابط مسکو با این سازمان در چارچوب مفهوم دشمنی تعریف می شد که در سایه رویارویی بلوک شرق و غرب آن قدر پررنگ شد تا نهایتا با فروپاشی شوروی این سطح از ستیزه جویی به پایان رسید. با عبور از جنگ سرد، در دهه نخست حیات روسیه پس از شوروی، شاهد همکاری های سازنده ای میان مسکو و ناتو هستیم؛ گام نخست در همان سال ابتدایی یعنی بیستم دسامبر 1991 برداشته می شود و روسیه به عضویت شورای همکاری این پیمان در می آید و در گام دوم در 22 ژوئن 1994 به برنامه مشارکت برای صلح ناتو می پیوندد. گزاف نیست اگر طلایی ترین زمان این همکاری را 27 می 1997 بدانیم که طرفین بر معماری امنیتی نوینی به توافق رسیدند و سند روابط متقابل و همکاری های امنیتی را امضا کردند تا بالاترین سطح مشارکت سیاسی میان آنها شکل بگیرد.