هنگامی که استاد ملک الشعرای بهار برای معالجه بیماری سل سینه به قریه لوزان سوییس رفته بود، دختر کهتر او، چهرزاد بهار هنوز به 15 سالگی نرسیده بود. شاید او در آن شب های تیره و تار زمستان لوزان تنها شاهد سروده شدن چکامه درخشان «لزنیه» بود. اکنون بهار و شعرش جاودانه شده اند و یادگار او پس از 71 سال با نگاهی زیبا و گیسوان سپید در انتهای بهار و ابتدای تابستان همراه با نوه خود پای به موزه موسیقی ایران گذاشته تا گوشه ای از آن را با یادگارهای پدر آذین کند. پدری که در بنای فرهنگی، سیاسی و علمی ایران نوین نقش قابل اعتنایی داشته است.

چهرزاد بهار دهه های متوالی در ایالات متحده امریکا زندگی و تحصیل کرده و منش خدمات علمی و فعالیت های انسان دوستانه بوده است. خاطرات ایشان نیز به همت آقای علی دهباشی چاپ شده است. او در صبح چهارشنبه 7 تیرماه 1401 با استقبال رییس موزه موسیقی ایران و حضور کارکنان بخش های مختلف موزه از قسمت های مختلف بازدید کرد و با لحن و بیانی سنجیده گفت: «رسالت انتقال و ایجاد پل ارتباطی بین میراث فرهنگی و تمدن ایران با نسل آینده و به ویژه جوانان و نوجوانان وظیفه همه ماست و باید با تکیه بر میراث معنوی و فرهنگی غنی ایرانی همواره برای حفظ هویت فرهنگی مان تلاش کنیم؛ لذا اهدا و در اختیار عموم قرار دادن میراث مشاهیر کشور به موزه ها امری پسندیده است و به یقین موزه موسیقی از مراکز مهم و اثرگذار فرهنگی و هنری کشور است. حس اعتماد و رضایت از موزه موسیقی برای همه ما موجب دلگرمی است.» در ادامه، چهرزاد بهار تعداد 42 صفحه گرام از سنگی تا غیرسنگی را که حاوی سروده های استاد محمد تقی ملک الشعرای بهار است، همراه با مجموعه ای از تصنیف های استاد به گنجینه موزه موسیقی ایران اهدا کرد. گرمای طاقت فرسای تیرماه باغ موزه با گام و کلام چهرزاد بهار، رنگ و طراوت گرفت و خاطره ای ماندگار ساخت. یادگارهای آهنگین استاد در ویترین های آرام و پرنور آن عمارت تاریخی، جایگاهی امن و شایسته یافتند.