در بسیاری از شهرهای بزرگ انگلستان، شهرسازان درصدد می باشند که شهر را به نحوی طراحی کنند که یک عابر پیاده از شمال تا جنوب و یا از شرق تا غرب ر ا بتواند در پارک ها قدم بردارد و عبور کند. در این راه، گاه طراحان مجبور خواهند شد که پارک های شهر را کنار یکدیگر بنا کنند (همسایه). پارکداری آنها شباهتی به مدیریت پارک های ما ندارد. پارک شهر تهران اکنون ربع پارک 40 سال پیش هم نیست! قسمت اعظم پارک بندی تبدیل به استخر، جاده، گلخانه، پاسگاه پلیس، کافه، قهوه خانه و... شده. چنین بذل و بخشش هایی در پارک های شهرهای انگلستان صورت نمی گیرد. در یک پارک نزدیک منزل بنده از نصب یک تاب و سرسره برای کودکان جلوگیری کردند چون قرار بود تعدادی درخت برای این برنامه قطع شود. آنها گفتند هدف طراحی پارک ایجاد درختزار برای مردم است. هیچ چیز حتی تاب و سرسره جای درخت را نباید بگیرد؛ هیچ چیز. اگر کودکی تاب و سرسره را به درخت ترجیح بدهد، باید به او آموزش داد تا ببیند که درخت مفیدتر از تاب است. جایی که منزل فعلی بنده بنا شده یک قطعه زمین بکری بود، بدون هیچ گونه سابقه ساخت و ساز. مانند هر جای دیگر در ایران، زمین رها شده از پوشش گیاهی پر می شود. چگونگی پوشیده شدن زمین بکر توسط پوشش گیاهی و پس از آن انواع جانوران حدیث مفصلی است که از معجزه چیزی کم ندارد. قدم به قدم و پله به پله گیاهان و جانوران جای خود را به موجودات پیچیده تر واگذار می کنند و پس از مدتی (حدود 50 سال) یک جنگل جای زمین شما را پر می کند. این مراحل را توالی و یا Successioni می نامیم. هدف نهایی پوشیده شدن زمین از گیاهان بالغ جنگلی می باشد. آیا اکنون پس از 50 سال اثری از آن جنگل باقی مانده؟