سرباز جاویدالاثر شهید سید غلامرضا رضوی مقدم یکم مهر سال 1347 در روستای سید بهزاد در خانواده ای از سادات جلیل القدر بخش صیدون شهرستان باغملک چشم به جهان گشود. دوران کودکی خود را در دامان پر مهر خانواده، در ییلاق و قشلاق و کوچ خاطره انگیز عشایر سپری کرد. هر چند به سبب محرومیت های دوران رژیم ستمشاهی نتوانست درس بخواند، اما مشاهده رنج والدین و کمک و همکاری به آنها در امرار معاش و گذراندن روزگار در دامنه کوه های سر به فلک کشیده از او یک سلحشور کامل ساخت که با ترس بیگانه بود. با اراده ای تحسین برانگیز تا مرحله تکمیلی در نهضت سوادآموزی به تحصیل ادامه داد و خواندن و نوشتن آموخت. همیشه این جمله معروف امام را به زبان جاری می کرد و می گفت: عشایر ذخایر انقلابند و خود را آماده می کرد تا در زمانی که انقلاب نیاز دارد آن ذخیره خرج شوند و خود را فدا کند. با خط زیبایش بر دیوارها می نوشت به یاد لب تشنه امام حسین(ع). آثاری از نوشته های او بر دیوار خانه با خط خوش خودش به یادگار مانده است.یک بار در سال 1365 به عنوان نیروی بسیجی 3 ماه در جبهه حضور داشت و بعد به خدمت سربازی اعزام شد، چون نیروی فعال و پرکاری بود از طرف فرمانده لشکر به عنوان راننده تانک انتخاب شد و 6 ماه در جزیره مجنون به عنوان خدمه و راننده تانک خدمت کرد. جوانی 20 ساله بود که روز چهارم تیر سال 1367 در جزیره مجنون به شهادت رسید، ولی پیکر پاک به وطن بازنگشت که برای گرامیداشت یاد او یادبودی در زیارتگاه سید بهزاد زادگاهش بنا شده است.