در زندگی همه ما لحظاتی است هرچند کوتاه، که همانند ریسمانی محکم بر ذهنمان چنگ می زند و می نشیند. این لحظات منتظر فرصت و فراغتی اند تا هر گاه ارتباطی حاصل و به بهانه ای و صحبتی، نشانه ای از آن لحظه ظاهر شد، بی اختیار خود را برکشانده و دیگر بار بر صدر خاطرات ذهنمان نشسته و یادآورمان شوند که آن فرد یا موضوع خاص چه بود که همچنان و پس از گذشت دهه ها بر ضمیر ذهنت نشسته است و از آن دست برنمی دارد؟درگذشت زنده یاد حاج شیخ محمد خدامی، پیرمرد روشن ضمیر دیارمان هم چنین حسی را در من ایجاد کرد. حسی که من را به بیش از پنج دهه قبل پرتاب کرد. سال های نوجوانی و به ویژه خاطره کمک مشفقانه اش در بنا گذاشتن کتابخانه