ممنوعیت ناگهانی ورود بازدیدکنندگان و بومیان و ذینفعان به پناهگاه حیات وحش میانکاله تصمیمی عجولانه و بدون مطالعه بود که در معیشت و اقتصاد خانوارهای بومی منطقه که برای قرن ها همواره به این شبه جزیره تردد داشته و در ازای بهره مندی و ارتزاق از سفره رنگین طبیعت از آن نیز محافظت می کرده اند، نقش مخربی خواهد داشت.

اینکه مسئولان مربوطه بازگشایی آن را موکول به ایجاد زیرساخت های لازم کرده اند این سوال را به ذهن متبادر می کند که آیا ایجاد زیرساخت ها در کنار حضور کنترل شده مردم قابل حصول نبود و آیا به فرض وجود فاکتوری مثبت در بحث ممنوعیت تردد، منافع حاصله تبعات آن را توجیه خواهد کرد؟

آیا هزینه کوتاهی مسئولان در بحث تامین بودجه برای محصور کردن ضلع جنوبی که به علت خشک شدن تالاب بدون کنترل رها شده است یا عدم توانایی مسئولان مربوطه در بحث حل مشکل پسماند و تجمع زباله را بومیان و اهالی و بازدیدکنندگان از طریق عدم ورود به پناهگاه باید بپردازند؟!

چند صباحی بیش نبود که همزمان با تغییر مدیریت پناهگاه میانکاله با تدبیر و تعامل مدیریت جدید نحوه تردد اهالی و گردشگران به این پناهگاه نیز تغییر یافته و ممنوعیت تردد و به دنبال آن تعارض منافع ذیفعان به عنوان جامعه محلی با مدیریت پناهگاه رفع شده و تعاملی زیبا بین آنها برقرار بود. متاسفانه در این بحبوحه گزارش های خلاف واقع و پررنگ کردن اتفاقات انگشت شماری که بهر تقدیر درصدی از آن در هر جامعه انسانی به طور طبیعی رخ خواهد داد موجب صدور دستور ممنوعیت توسط مراجع ذیصلاح شده و کام شیرین بومیان و اهالی و ذینفعان شبه جزیره میانکاله که به تازگی از بازگشایی در ورودی این پناهگاه خرسند و مشعوف شده بودند به سادگی تلخ گشت.

از دگرسو بدنه نحیف نهمین ذخیره گاه بیوسفر جهان از تعدد مراکز تصمیم گیری در عذاب است و رنج می برد. آیا زمان آن فرا نرسیده که این ذخیره گاه ارزشمند و برند ملی و جهانی با مدیریت واحدی اداره شود؟!