بر همگان واضح و مبرهن است که سلامت روان جزء لاینفک سلامت جامعه است. وقتی که فرد بدون پرخاشگری، توان آن را دارد که ناکامی های رایج زندگی را مدیریت کند، قدرت مواجهه با استرس های روزمره را دارا باشد، به شیوه ای کارآمد و موثر به کار و فعالیت بپردازد و در امور جامعه خود مشارکت فعال داشته باشد، از سلامت روان مطلوبی برخوردار است. این مختصات، سرمایه روان شناختی را شکل می دهند. لازم به توضیح است که منظور از سرمایه روان شناختی میزان تسلط فرد بر مهارت های زندگی در مواجهه با موقعیت های مختلف زندگی است، ازاین رو بسیاری از مواقع این سوءتعبیر ایجاد می شود که سلامت روان امری فردی و وابسته به فرد است حال آنکه