یک کاغذ روبروی خود بگذارید و نام بزرگ ترین نوازندگان زنده ایران را در سازی مشخص مثل ویولن، ویلنسل، سنتور، تار و... یادداشت کنید. حالا فرض بگیرید که این گروه از نوازندگان بخواهند یک ارکستر باهم تشکیل بدهند و همگی در کنار هم به اجرا بپردازند. با اطلاعاتی که از جامعه موسیقی ایران دارید شاید بدانید که این اتفاق شبیه به خیال بافی کودکانه ای به نظر می رسد، چرا که حتی اگر هنرمندان اختلاف شخصی باهم نداشته باشند، از نظر سطح هنری اختلافاتی دارند که ترجیح می دهند به صورت انفرادی یا حداقل با گروهی کوچک تر از همکاران خود هم نوازی داشته باشند. حالا یک گزینه دیگر به این فهرست اضافه کنید: این نوازندگان نه تنها