در ایام غمبار شهادت اباعبدالله الحسین علیه السلام و یاران با وفا و بی نظیرش، این ستون را به گونه ای متفاوت می نگاریم و به ماندگاری راهش اشاره ای گذرا داریم.

آن روز غمزده که به پایان نزدیک شد و خورشید آهنگ غروب کرد، حرامیان به هلهله ایستادند و پایان واقعه را جشن گرفتند! با این تصور که دارها برچیده و خون ها شسته اند! و قیام حسین (ع) و یارانش را سرکوب کرده اند «هذا یوم تبرکت به بنو امیه و ابن آکله الآکباد اللعین ابن اللعین... و فرحت به آل زیاد و آل مروان بقتلهم الحسین صلوات الله علیه... این روزی است که بنی امیه و فرزندان هند جگر خوار آن را مبارک دانستند... و آل زیاد و آل مروان از کشتن حسین (ع) به شادی نشستند»!... کربلا و عاشورا، اما داستان دیگری داشت... کربلا سرزمینی بود به پهنای همه سرزمین ها و عاشورا، روزی به درازای همه روزها. ماجرا تازه شروع شده بود. به قول استاد شهید، مرتضی مطهری، عاشورا دو صفحه سیاه و سفید داشت. صفحه سیاه جنایت هولناکی بود که حرامیان رقم زده بودند و صفحه سفید، حماسه ای که با شهادت حسین و یارانش شکل گرفته و می رفت تا مسیر تاریخ را تغییر بدهد... و تغییر داد. به گفته رهبر معظم انقلاب «موضوع عاشورا، از این جهت کمال اهمیت را دارد که فداکاری و از خودگذشتگی که در این قضیه انجام گرفت، یک فداکاری استثنایی بود... از اول تاریخ اسلام تا امروز، جنگ ها و شهادت ها و گذشت ها، همیشه بوده است و ما هم در زمان خودمان، مردم زیادی را دیدیم که مجاهدت کردند و از خودگذشتگی به خرج دادند و شرایط سختی را تحمل کردند... اما، هیچ کدام از این حوادث، با حادثه عاشورا قابل مقایسه نیست حتی شهادت شهدای بدر و احد و زمان صدراسلام. انسان تدبر که می کند، می فهمد چرا از زبان چند نفر از ائمه ما، نقل شده است که خطاب به سیدالشهدا (ع) فرموده اند: «لایوم کیومک یا اباعبدالله» یعنی هیچ حادثه ای مثل حادثه تو و مثل روز تو نیست... خون حسین بن علی(ع) به هدر نرفت. آن بزرگوار را با آن وضع فجیع به شهادت رساندند و علی الظاهر دشمن توانست آن عزیزان را به شهادت برساند - ظاهر مطلب این بود که یزید پیروز شد- اما در باطن، حسین بن علی(ع) پیروز شد... حسین بن علی(ع) برای باقی ماندن اسلام، خون خود را نثار کرد و در این راه توفیق پیدا نمود و توانست اسلام را بیمه کند...». 

 یاد شاعر متعهد و پر شورمان، مرحوم آقاسی به خیر و روحش میهمان مولایمان حسین بن علی (ع) باد که در قصیده معروفش خطاب به سیدالشهدا سروده بود: کعبه شش گوشه بنا کرده ای بر سر نی زلف رها کرده ای