دنیای اقتصاد : انصافا خسته شدیم از بس در این مدت عبارت «نسل طلایی» را در مورد تیم ملی فعلی فوتبال ایران شنیدیم. آن قدر شلوغش کردند و این صفت اغراق آمیز را به تیم فعلی چسباندند که حالا سایت فیفا هم از تیم 2022 با این عنوان یاد کرده است. راستش هر جور حساب می کنیم متوجه نمی شویم دوستان با چه نسخه ای تیم فعلی را نسل طلایی می دانند. دو تا مهاجم درجه یک داریم که سردار آزمون و مهدی طارمی هستند. جایگاه و کیفیت ممتاز آنها مشخص است و نیازی به بحث ندارد. بقیه تیم اما در اغلب پست ها با تیم 2002 که به جام جهانی نرفت هم قابل مقایسه به نظر نمی رسد، چه برسد به نمونه های پرستاره تر.

مخاطبانی که احمدرضا عابدزاده، جواد زرینچه، مهدی مهدوی کیا، کریم باقری خداداد عزیزی و علی دایی را در تیم 98 دیده اند یا رحمان رضایی، آندرانیک تیموریان، جواد نکونام، علی کریمی، فریدون زندی، وحید هاشمیان و... را در لباس تیم 2006 تماشا کرده اند، خیلی بعید است به تیم فعلی لقب نسل طلایی بدهند؛ مجموعه ای که با کمال احترام، بسیاری از بازیکنانش یا در لیگ های عربی توپ می زنند یا در تیم های متوسط اروپایی رزرو هستند. جالب است بدانید کریم انصاری فرد به عنوان بازیکنی که در مورد کادرفنی تیم ملی هم نظراتی دارد، از آاک یونان کنار گذاشته شده و در لحظه تنظیم این مطلب هنوز تیم ندارد! در هر صورت ما قصد نداریم مزاحم رویاپردازی بازیکنان فعلی تیم ملی شویم، اما شاید یک راه بهتر برای اثبات ادعای آنها وجود داشته باشد؛ اینکه با همه توان در جام جهانی فعلی بجنگند و برای نخستین بار تیم ملی را از مرحله گروهی بالا ببرند. در این صورت است که می توانند یک «دستاورد تاریخی» روی میز بگذارند و ادعا کنند نسل طلایی هستند. تازه آن زمان شاید بشود باب این گفت وگو را دوباره باز کرد، اما تا آن وقت شما را به فاصله کهکشانی بین صادق محرمی و مهدی مهدوی کیا می سپاریم!