آهوان گم شدند در شب دشت

 آه از آن رفتگان بی برگشت 

چه غریبستانی است وقتی درد آشنایی نداری تا سر بر شانه اش بگذاری و با تلخکامی بگویی «سایه هم رفت». در میان هق هق گریه، خاطرات پراکنده جوانی ام را مرور می کنم. رفته رفته برایم کوچه و محله و شهر و رفاقت و ظلم و عدالت، معنایی دیگر پیدا کرد. وقتی درست همدیگر را پیدا می کردیم، انتخاب دلخواه مان می شد «م. امید»، «الف. بامداد»، «فروغ فرخزاد» و... «ه. ا. سایه». با همان حس غریزی، اینجا و آنجا و هر وادی که سر ذوق مان می آورد پرسه می زدیم و با اهل هوا محشور می شدیم و به قلندران طریقت و ادیبان آرمان خواه زخم خورده از سیاست و حزب و