شبی که عراق به ایران حمله کرد، شش ساله بود. سفره شام پهن بود، پدر سراسیمه آمد بالای سرشان و گفت جمع کنید باید برویم. از خرمشهر راه افتادند به سمت اهواز. در مسیر در روستایی ماندند. چند هفته ای بعد آنجا را ترک کردند و رفتند کوت عبدالله. بعد دیدند نه، اینجا هم نمی شود.  «پدرم خدابیامرز خیلی لجباز بود». مدام در روستاهای حوالی خرمشهر جابه جا شده بودند تا روزی که اسیر شدند و عراقی ها کوچ شان دادند به آن طرف مرز. خانواده پدربزرگ و عموها هم بودند. آنجا اجازه کار داشتند، اما شرایط عادی نبود. یک بار مردی به عمویش حمله کرد و آن قدر او را زد که با تن سیاه و کبودش تا چند روز گوشه خانه افتاده بود. «زندگی