اواخر دهه سی بود که با تهران، تلویزیون به آبادان هم آمد. تلویزیون بخش خصوصی و هر کسی، دیگران را پس می زد تا جلوی دوربین بیاید و نقشی و بازی ای بگیرد. ما نوجوانان و جوانان، در دهه سی کم از دیگران، چنین شوقی نداشتیم. جمعی بچه دبیرستانی بودیم که به رادیو نفت ملی راه پیدا کرده بودیم و هریک در حرفه ای. دوست موسیقیدان مان، در همان سن و سال که از بخت خوش، نوازنده چیره دست چندساز هم بود، پیشنهاد تشکیل یک گروه موسیقی را به ما داد که با آن راهی، تلویزیون ملی آبادان شویم. چند کاربلد ابتدایی چون من که پیانو می نواختم و در گروه همسرایی پولس خفری و شورا میخاییلیان تجربه داشتم به این بچه ها پیوستم.