کودکی و نوجوانی: به علت فوت پدر، ناچار به ترک تحصیل و کار در کارگاه های نجاری، حلبی سازی، آهنگری، تراشکاری و مبل سازی شد. برای آموختن نوازندگی ویلون به کلاس استاد صبا رفت و پذیرفته شد. 

جوانی: یادگیری موسیقی، نوازندگی ویلون و ساختن ویلون به موازات یکدیگر تا حوالی سال 1344 ادامه داشت. 

1335 پایه گذاری اولین کارگاه ویلون سازی در اداره هنرهای زیبای وقت با همت استاد قنبری مهر و پیشنهاد مدیرکل اداره هنرهای زیبا و سورن آراکلیان. 

1336 درگذشت ابوالحسن صبا ضایعه بزرگی برای استاد قنبری مهر محسوب می شد.

1339 اعزام به پاریس برای گذراندن دوره های تکمیلی به پیشنهاد سرژ خوستیف، رهبر ارکستر سمفونیک و نوازنده چیره دست ویلون و استاد کنسرواتور موسیقی تهران که با ساز استاد قنبری مهر می نواخت. 

1339 داوید اوستراخ که در آن زمان از مشهور ترین نوازندگان ویلون جهان بود، کار استاد را ستود. 

1340 بازدید ویلونیست مشهور بریتانیایی یهودی منوهین از نمایشگاه ساز استاد و خرید دو ساز. 

1340 تا 1357 بازنگری در سازهای ایرانی و احیای ساز باستانی «کرمیل» و ابداع مکانیسم جدید برای پرده گردان های ساز بین المللی هارپ یا چنگ. 

دهه 70: بعد از یک دوره گوشه نشینی بعد از بازنشستگی، دوباره به ساختن ساز روی آوردند.

دهه 80: ارائه 39 نوع ساز و ده ها قطعه مهرکاری برای  موزه موسیقی. 

دهه 90: ادامه تدریس و توسعه مکتب قنبری مهر.