عادت دارم اولین نیم ساعت هر کلاسی را به نزدیک تر شدن به حاضران بگذرانم. گمان می کنم اگر یخ بین ما آب نشود نتیجه دندان گیری حاصل نمی شود. شاید روش های بهتری هم باشد اما بیشتر وقت ها از تاثیر این نیم ساعت راضی بوده ام. نیم ساعتی که در آن اشاره مستقیمی به موضوع اصلی کلاس نمی کنم. صبر می کنم تا حاضران برای ورود به آن موضوع آماده باشند. بعد پس از گفتن خب حالا نوبت بحث شیرین، موضوع اصلی را می گویم وارد بحث می شویم. آن روز هم همین کار را کردم. قرار بود درباره آیین نگارش و زبان فارسی حرف بزنیم. نیم ساعت که تمام شد و چهره عبوس حاضران به صورت های بشاش و خندان تبدیل شد، گفتم حالا نوبت بحث شیرین زبان است.