آسایشگاه ما پنجره هایی بسیار بزرگ و بدون پرده داشت. نور مهتاب تمام سالن را روشن می کرد. شب هایی که قرص ماه کامل بود، این نور آنقدر زیاد بود که به سختی چشم آدم گرم می شد.

شب های آسایشگاه ناآرام بود. وقتی خاموشی می زدند، پسرها کمی مزه می ریختند و همان طور که دراز به دراز خوابیده بودند و چشمان شان را در همان تاریکی نصفه و نیمه به سقف دوخته بودند، می خندیدند. جوک ‎ می گفتند. چون جز سربازهای وظیفه کس دیگری داخل آسایشگاه نبود، آزادی بیشتر بود. در آسایشگاه ما پسری دیالوگ های سریال مختارنامه را از حفظ بود و با همان لحن بازیگران می گفت. ما هم خوش مان می آمد و تشویقش می کردیم ادامه بدهد. تنها چیزی