در یکصد سال گذشته، بی نقشه علمی (نظریه توسعه) و بی خط کش (شاخص های ارزیابی)، در راه توسعه گام نهادیم و برای تداوم این رفتن، بخش اعظم منابع نفت را سوزاندیم، منابع آب را تبخیر کردیم، معادن را تخلیه کردیم و جنگل ها را تراشیدیم. در این یکصد سال، نقشه راه توسعه کشور، همان حدیث آرزومندی و منویات مقامات عالی بوده است که هر بار در «برنامه های عمرانی» یا «برنامه های توسعه» یا کتاب «به سوی تمدن بزرگ» یا سند «چشم انداز بیست ساله» منعکس شده و برای سال های بلندی تمام منابع و امکانات کشور برای تحقق آن آرزوهای عمدتا متوهمانه، بسیج شده و در آخر آنچه برای ملت ما مانده است یا باد بوده یا تورم بوده یا فقر بوده