یکشنبه 6 شهریورماه: امروز حوالی ساعت 8:15صبح بیدار شدم. همسرم زودتر بیدار شده بود و پس از ادای فریضه صبح، کتری آب را روی پیک نیک مسافرتی مان گذاشته و تدارک ناهار را هم دیده بود. ساعت 9 صبح قرار بود صبحانه بیاورند؛ اما چه صبحانه ای. به اندازه دو بندانگشت پنیر، دو بندانگشت کره محلی، یک عدد نان لواش که به اندازه دو کف دست می شد و یک عدد مربای «به» کوچک که به اندازه دو قاشق چای خوری بود. ازآنجاکه با تجهیزات کامل رفته بودیم، فقط از پنیر استفاده کردیم و نان را از انبان خویش خوردیم. «دم» را غنیمت شمردیم و با توجه به زمان محدودی که داشتیم، دوست داشتم بیشترین جاها را در کمترین زمان ببینیم. به همین