چه بپذیریم، چه نپذیریم، فضای مجازی و شبکه های اجتماعی بخش جدایی ناپذیر زندگی روزمره ما شده است. تصوری که به فضای مجازی و فناوری اطلاعات به عنوان پدیده ای فانتزی، غیرضروری یا احیانا مسبب انحرافات و بحران های اجتماعی می نگرد، تصوری از روی سادگی است. این موضوع آن قدر روشن است که توضیح و ذکر مثال برای آن توضیح واضحات است. بی گمان دستگاه هایی که بر انسداد فضای مجازی پافشاری می کنند، به این حقیقت واقف اند که کار و زندگی مردم، نه تنها در ایران بلکه در همه جهان بر چنین بستری استوار است و انسداد دائمی آن محال و ادامه چنین رویه ای خطایی فاحش است که سرمایه اجتماعی دولت را فرومی کاهد. اگر بخواهیم مثال ملموسی