براساس اکثر اقدامات بین المللی توافق شده، استان سیستان و بلوچستان یکی از فقیرترین و محروم ترین استان های کشور است. بیش از 50 درصد جمعیت سیستان و بلوچستان در روستاها زندگی می کنند که این رقم در کل کشور 25 درصد است. اکثر این روستاها فاقد امکانات رفاهی اولیه مانند لوله کشی، آب آشامیدنی و برق هستند. در این شرایط، تعجب کمی دارد که مدارس به معنای سنتی آن کم و زیاد هستند.

سرشماری سال 1395 نشان داد که نرخ بی سوادی در سیستان و بلوچستان بالاترین میزان در کشور بوده و برای مردان 18.7 درصد و برای زنان 29.1 درصد بوده است. وضعیت برای دختران سخت تر بود، زیرا در مناطق روستایی بسیاری از خانواده ها از ابتدا به دخترانشان اجازه نمی دهند به مدرسه بروند. درعوض، آنها اغلب هرچه زودتر ازدواج می کنند که امکان پذیر باشد و چشم انداز آینده آنها را فلج می کند.