پس از مقداری راهپیمایی، با پوشیدن جلیقه نجات، سوار قایق شدیم. هیجان در چشمان فرزندم موج می زد. خود و همسرم هم با هیجان سوار قایق شدیم. قایق اول از همان قایق پایی ها بود که دو راهنما رکاب زنان آن را حرکت می دادند و سه قایق دیگر با طناب به هم و به قایق اول وصل شده بود. حداکثر عمق آب 13 متر و حداقل عمق آن هم 3 متر بود. گویی در میان دریاچه ای هستیم که تخته سنگ هایی از دل آن بیرون زده است. قایق ما از لابه لای صخره ها و تپه های سنگی می گذشت و گاهی به آنها می خوردیم. همسر و فرزندم اندکی می ترسیدند اما پس از لحظاتی چیزی جز شگفتی در چشمانشان نمی دیدم. ترس به شگفتی محض تبدیل شده بود. زبان جز به تحسین باز نمی شود.