​​​​​​​ نیما درباره کیفیت و چگونگی شعر مطلوب خود کم ننوشته است. یکی از مواردی که او در نظریه خود بر آن انگشت گذاشته، کیفیت سروده شدن شعر و روند گشودگی معنای آن برای مخاطب است. او به آثار شاعران تراز اول مانند نظامی و حافظ، گاه به چشم اعجاب نگریسته یا بخش هایی از سروده های شاعرانی همچون فردوسی را پسندیده است؛ اما شاید تنها سبک شعری مقبول نیما، سبک هندی است. گفته حد کامل شعر گذشته ما سبک هندی است و علت اینکه شعر این سبک پسند عام نیافته، این است که خوانندگان «تنبل و خوش نشین» شده اند و نمی توانند از نازک خیالی های شعر این سبک رمزگشایی کنند و لذت آنی ببرند، در نتیجه آن را پس زده اند. لقمه جویده و آماده می خواهند. قوای دماغی آنها نمی تواند «شعرهای دقیق» را هضم کند. «می گویند شعر باید فورا فهمیده شود» (حرف های همسایه: 116-117).