پرسش اساسی که این یادداشت در پی پاسخ به آن است اینکه: آیا در بحران های اجتماعی، جنگ ها، شورش های بزرگ، آشوب های عمومیت یافته، فعالیت های فرهنگی و در اینجا به طور خاص، سینما، می توانند یا الزام دارند که به کار خود ادامه داده، یا ناچارند از کار بایستند یا مسیر خود را با بحران انطباق دهند. در این پرسش با دو گروه از موقعیت ها در دو سویه روبه رو هستیم: از یک سو، آنچه باید یک «بحران» بنامیم و قالب زمانی-فضایی و سازوکارها و شرایطی که باید چنین بحرانی را تعریف کنند و از سوی دیگر سه گانه ای یاد شده که نه سه نقطه مشخص و دقیق بلکه به شدت متداخل در یکدیگر و در ترکیب های پیچیده باید تعریف شوند.