زمستان که می شود حضور یاکریم های پشت پنجره را بیشتر احساس می کنم. کم کم دارد باورمان می شود که در مقابل آنها مسوولیم. مسوولیتی که بی قرار و حرفی بین ما تبدیل به عهدی شده است. دانه ها یا برنج و خرده نان های مانده از وعده های غذایی را روی لبه پنجره می ریزیم و بدون آنکه سوتی بزنیم یا بیه بیه ای بکنیم، سر و کله شان پیدا می شود. تعدادشان هیچ وقت از انگشتان دو دست بیشتر نمی شود اما در بین همین تعداد کم هم، مثل جوامع انسانی خصوصیات مختلفی هست. پرنده ای که به دیگران زور می گوید با آنکه غذایی روی پنجره کفاف همه شان را می دهد با نوک زدن به دیگران سعی می کند نگذارد چیزی از دانه ها، برنج های پخته و... نصیب