ایران امروز با انبوهی از مشکلات مواجه است. این روزها با معضل کمبود گاز، آلودگی هوا، تعطیلی مکرر کارخانه ها و اداره ها و خسارات ناشی از آن تا مسائل دیگر روبه رو هستیم. این انتظار طبیعی است که با وجود تعدد دانشگاه های کشور و تنوع رشته های علمی، استادان دانشگاه ها، با ارائه راه حل های خود معضلات را حل کنند یا از حجم آن بکاهند. با وجود این، ایران در فرایندی قرار گرفته که معضلات نه تنها کاهش نمی یابند که به سمت پیچیده تر شدن حرکت می کنند. پرسش این است که آیا دانشگاهیان در حل این معضلات ناتوانند یا انگیزه کافی برای ورود به این مسائل را ندارند؟ یا دولت انگیزه ای برای بهره برداری از دانش آنان ندارد؟