در اوایل دهه هفتاد، با سازمان بهره وری ملی ایران همکاری و برای شان نشریه ای منتشر می کردم. شاید مهم ترین چیزی که در آن نشریه سعی می شد به دیگران بیاموزند این بود که به دست آوردن هر چیزی با از دست دادن چیزی دیگر همراه است و از این منظر یک کار به شرطی عقلانی است که وقتی نتیجه آن را با توجه به همه جوانب بررسی می کنیم، بیشتر از آن چیزی که داده ایم، به دست آورده باشیم و این را تحت عنوان «داده به ستانده» معرفی می کردیم و به گمان من هنوز هم تاکید بر آنکه توجه به داده و ستانده و پای بندی به منطق آن، تنها راه حل بحران های عدیده کشور و ضرورتی بی جایگزین است. اما خیلی وقت ها ما تصمیماتی می گیریم و اجرا