«ما»، این راوی غریب، شبح جمعی است که در جهان داستان «فتح نامه مغان» پرسه می زند و بعد از تماشای شلاقی که بالا و پایین می رود، پراکنده می شوند و به خانه پناه می برند تا «من» سر برآورد و بر مسند راوی بنشیند. پراکنده ها کمی بعد دوباره قطره قطره به هم می پیوندند تا از زیر خاک بطری ها را بیابند و اینجا راوی دوباره «ما»ست، همان «ما»ی غریب.

هوشنگ گلشیری در داستان «فتح نامه مغان»، زاویه دید سیال (بین «ما» و «من») را برای روایت انتخاب کرده و داستان جمعی را در جریان انقلاب 57 نوشته است. شخصیت جمعی این داستان گاهی در حد سه یا چهار نفر از دوستانی است که در میخانه برات دور هم جمع می شوند: «گفت: لوبیا