در بعدازظهر روز اول اسفند، در مراسم نکوداشت بایزید مردوخی، نخبه ملی «کرد» ایران دوست نشسته ام. مردی که هر روز پنج دهه اخیر عمرش، با دغدغه توسعه ایران همراه بوده است. با تجاربی که از همکاری با مردوخی در دوران وزارت کار داشتم، به چرایی ستودنی شدن برخی افراد همچون او می اندیشم. پیش از این، مردوخی همانند بسیاری از نخبگان دیگر در دولت نهم -لابد به عنوان یکی از بانیان وضع موجود!- کنار گذاشته شد و در آن سال ها بعد از آن هم اساسا نظام برنامه ریزی و تدبیر به سوی بازنشستگی رفت. من مردوخی را با سه ویژگی شاخص می شناسم: کارشناسی مجرب، آینده نگر با بینشی جامع که تحولات جهان را به درستی مطالعه و درک کرده است. او فردی جدایی ناپذیر از تحقیق، مطالعه و نوشتن است. بسیاری، او را ایده پرداز خلوت نشین کتابخانه سازمان برنامه توصیف می کنند.