حقوق عمومی در میان رشته های دیگر حقوق از فقر در منبع و متخصص رو به رو بوده و دکتر هاشمی سعی کرده است این فقر را جبران کند. البته پس از او هم اساتید جوان تری آمدند که شرح و بسط و تفسیر و نقد حقوق اساسی و قانون اساسی را انجام دادند و آثار قابل توجهی خلق کردند. اما دکتر هاشمی پیشکسوت بود و از این رو قابل احترام بود. حقوق اساسی و حقوق ملت، پیش از دکتر هاشمی، اساتید سرشناس و مهمی همچون «دکتر ابوالفضل قاضی شریعت پناهی» داشت که کتاب های او هنوز هم منبع درسی و قابل توجه هستند . اگر به دنبال پدر حقوق عمومی باشیم شاید بتوان دکتر قاضی را به این عنوان خواند و اساتید دیگری مانند «دکتر منوچهر موتمنی» و «دکتر سید جعفر بوشهری» هم بودند که پیش از دکتر هاشمی درباره حقوق اساسی بایسته ها و جستارهایی نوشته اند. آثار دکتر هاشمی چند مشخصه دارد. در شرح و بسط و نقد قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران او مقدم بوده است. از طرفی کتاب های او با زبان ساده نوشته شده اند. علاوه بر این او به حقوق ملت و حقوق بشر در حقوق اساسی توجه ویژه ای داشته است. او این اقبال را داشته است که در دوران حیاتش برای او بزرگداشت برگزار شود و لعیا جنیدی، معاون حقوق رییس جمهور وقت (حسن روحانی) هم در نکوداشت او سخن گفت و او را استاد و محقق شاخص در حوزه قانون اساسی و حقوق توصیف کرد و افزود: «خدمات ارزشمندی که این استاد عزیز در حوزه حقوق و ترویج آزادی های مردم به ویژه با تشریح فصل سوم قانون اساسی انجام دادند، ایجاب می کرد که از طرف خودم و دولت در این جلسه حضور یافته و از خدمات ایشان قدردانی کنم.» این استاد برجسته حقوق همچنین در دوره سید محمد خاتمی نشان مقام شان علمی درجه یک دریافت کرده است. دکتر هاشمی عضو شورای عالی کمیسیون حقوق بشر اسلامی و عضو گروه کار بازداشت های خودسرانه کمیسیون حقوق بشر سازمان ملل متحد نیز بود. دکتر سید محمد هاشمی پروانه وکالت داشت، اما چندان وکالت نکرد. با اینکه در آزمون قضاوت موفق شده بود، اما به توصیه پدر از قضاوت هم فاصله گرفت. او همیشه معلم دانشگاه بود و بس.