امام علی(ع) می فرماید: هیچ کس از شما نیست که دارایی اش را نابجا و برای ناشایستگان صرف کند، جز آنکه تنها بهره اش، ستایش فرومایگان و سپاس بدان باشد، آن هم مادام که به احسان و بخشش خود ادامه دهد، و نادان (درباره اش) بگوید: او چه بخشنده است! ولی او نزد خدا بخیل به شمار می آید. پس چه بهره ای مرگبارتر و زیانبارتر از این بهره است؟ و کدام کار (به ظاهر) نیک سودش کمتر از این کار است! پس هر یک از شما را مالی است که باید با آن، خویشاوندان نزدیک خود را (به هم) برساند، میهمانی نیکو ترتیب دهد، و رنجور و اسیر و در راه مانده را رهایی بخشد، زیرا هرآینه، دستیابی به این خوی ها، هم در دنیا مایه کرامت است و هم در آخرت سبب شرافت.(1)