بهار همین نزدیکی هاست. دارد نگاه مان می کند. بیشتر از همه هم حواسش به حاجی فیروز است که خودش را سیاه کرده و داریه به دست توی کوچه و برزن، سر چهار راه، داخل بازار و... می زند و می خواند و شاباش می گیرد. اگر دست بهار بود، آنقدر پشت در می ماند تا کار حاجی فیروز تمام نشود و آنقدر پول گیرش بیاید که وقتی به خانه بر می گردد، در را با باسنش باز کند. (مادربزرگ مهربان و اهل دلی داشتم که می گفت مرد وقتی مرد است که هنگام ورود به خانه دستش از خرت و پرت، هله و هوله و سفارش های اهل خانه آنقدر پر باشد که مجبور باشد با پشتش در را باز کند.) آنقدر معطل می کرد تا فرهاد جوانی که از اول اسفند پی پول جمع کردن و گردآوری