هویت امری اجتماعی است؛ اینکه ما کیستیم، تابعی است از اینکه ما چه تصور مشترکی از خود داریم و دیگران چه تصویری از ما. این تصویر و تصور، واقعیتی طبیعی نیست؛ بلکه انگاره ای برساختی و بین ا لاذهانی است. انسان پیش از خلق فرهنگ نیز بنا بر اقتضائات بیولوژیک در گروه زندگی کرده است؛ اما پس از انقلاب شناختی به مدد کاربرد منحصربه فرد از زبان در تخیل، توانست با نهادسازی و اسطوره پردازی برای «گروه گرایی» مبانی فرهنگی خلق کند و این نقطه آغاز او به عنوان موجود برتر یا همان اشرف مخلوقات شد. در طول حیات انسان، اسطوره ها و نهادها این امکان را برای ما فراهم کردند که بتوانیم به پیوندهای گروهی خود معنا و انسجام ببخشیم