الهه خیلی دلشوره داشت، چشم به جاده دوخته و گاهی هم نگاهی به چهره شیدا که با پستانک مشغول بود، می انداخت و از اینکه شوهرش فقط می خواست او را از خودش براند، دلگیر بود. باید به شمال می رفت و یک ماهی نزد خانواده اش می ماند. می دانست دلتنگ خانه خودش در تهران می شود اما جرات اعتراض به خواسته شوهرش را نداشت.

می دانست کامران دیگر دوستش ندارد. به یاد عاشقانه های قبل از ازدواج شان افتاد که کامران می گفت بدون او حتی نمی تواند نفس بکشد. هنوز سه سالی نگذشته ، همه چیز تغییر کرده بود. چه کنایه هایی که به جان خرید، حتی بقالی محله به او هشدار داده بود که مراقب شوهرش باشد.

می دانست اگر کامران بفهمد که الهه پی به رابطه او با زن تنهایی در همسایگی شان برده است، همان مقدار رودربایستی که بین آن دو مانده هم از بین خواهد رفت، می خواست این راز تلخ در دلش بماند تا روزی کامران پی به اشتباهاتش ببرد.

برای الهه خیلی سخت بود وقتی با چمدانی به دست از پله های ساختمان پایین آمد و بدون همراهی کامران سوار آژانس شد تا به ترمینال برود، وقتی چشمانش را بست و به صندلی اتوبوس تکیه داد به یاد سحر زن همسایه افتاد که با دیدن او سری تکان داد، نیشخندی زد و با دستانش علامتی نشان داد.

اتوبوس در جاده چالوس با آن همه زیبایی و سرسبزی دامنه کوه به پیش می تاخت و الهه زیر عینک آفتابی اش بی صدا گریه می کرد و آه می کشید، با چه امیدی در خانه کامران پا گذاشته بود؛ پسری دوست داشتنی و مهربان که در مراسم عروسی فامیلی وقتی از تهران به شمال رفته بود به او دل باخت.

آن دو در همان گره خوردن نگاه اولیه، عاشقانه به هم خندیدند و خیلی زود سرسفره عقد نشستند. تا روزی که در کوچه پروانه خانه نخریده بودند، زندگی خوبی داشتند.

باورش نمی شد که زنی با چهار سال سن بیشتر از کامران بتواند همه رویاهای او را به باد بدهد اما انگار سرنوشت طور دیگری رقم خورده بود، وقتی اتوبوس از دامنه پیچ در پیچ کوه بالا می رفت، الهه به دره ای عمیق چشم دوخت و در دل آرزو می کرد داخل آن سقوط کند اما با دیدن بازیگوشی های شیدا کوچولو، انگشت به دهان گرفت و به خود دلداری داد تا اینکه شاید سر کامران به سنگ بخورد و به زندگی خود گرمی دهد.

یک هفته از سفر ناخواسته الهه گذشته بود. به ناچار نقش بازی می کرد تا همه او را شادترین زن بدانند اما وقتی با خود خلوت می کرد گریه امانش نمی داد، بعد از غروب دلتنگی جمعه وقتی دستان کوچک شیدا کوچولو را گرفت و خوابید، کابوس های وحشتناکی دید، چند بار ناله کرد تا اینکه با صدای جیغ های خود از خواب پرید، دخترک وحشت زده به مادرش نگاه می کرد، چراغ های خانه پدر، یکی پس از دیگری روشن شد و همه دور او ریختند.

ساعت 8 صبح شنبه، سروان فروتن هنوز چند دقیقه ای نمی شد موبایل کشیک قتل را در اختیار گرفته بود که با شنیدن زنگ تلفن شوکه شد، به صفحه نمایشگر نگاهی انداخت، از مرکز پیام جنایی تماس گرفته بودند، وقتی شاسی مکالمه را فشرد مرد جوان خود را ستوان نعمتی معرفی کرد و گفت: مردی در غیاب زن و بچه اش که به مسافرت رفته اند به قتل رسیده و خانه اش نیز مورد دستبرد قرار گرفته است.

محل جنایت در کوی نصر گزارش شده بود، 25 دقیقه ای در مسیر بودند تا اینکه به کوچه رسیدند، یک پلیس موتورسوار با دیدن چراغ گردان قرمز رنگ خودروی آنان با دست اشاره کرد دنبالش حرکت کنند. در انتهای کوچه و در برابر ساختمان مرمر سفید چهارطبقه ای، خودروهای کلانتری بازپرس ویژه قتل و آمبولانس پزشکی قانونی توقف کرده بودند و جمعیت زیادی دور حلقه زرد رنگ امنیتی جمع شده بودند.

بین این خودروها سرباز حسنی پا روی پدال ترمز گذاشت و سروان از خودرو پیاده و وارد حلقه بررسی صحنه جرم شد.

همهمه ای به پا بود، چند زن که نزدیک آمبولانس بودند با جملاتی مثل «حقش بود!» زنی مثل دسته گل داشت اما... و به جای ابراز ناراحتی، با همسر مردی که به قتل رسیده بود ابراز همدردی می کردند. مشخص بود مقتول کارهایی کرده که باعث این نوع طرز فکر شده است.

گروهبان پرتوی که در حال نوشتن مطالبی روی برگه های صورتجلسه صحنه جرم بود با دیدن سروان فروتن نزد او رفت و در حالی که لبخند می زد، گفت:«جای هیچ گونه نگرانی ای نیست و تا ساعاتی بعد قاتل دستگیر خواهد شد.»

جای تعجب داشت زیرا سروان ادامه داد:«ساعت 7 صبح وقتی یکی از زنان ساکن در این کوچه می خواست برای خرید شیر برود چشمش به طناب قرمز رنگی افتاده است که از پنجره طبقه دوم ساختمان تا نیم متری کف کوچه افتاده بود، از آنجا که پنجره باز بود و در هوای سرد عجیب به نظر می رسید و از سوی دیگر آویزان شدن طناب نیز مرموز بود، زنگ خانه را زده اما چون جوابی نشنیده ، پلیس را در جریان گذاشته است.»

وقتی سروان فروتن پرسید: قاتل کیست؟ سروان، بدون مکث گفت: «شریک مقتول!» دیگر چیزی نپرسید اما او ادامه داد: «مقتول مردی به نام کامران است. او مشکلات اخلاقی نیز داشت، زن و بچه اش را به اجبار برای ماندن در خانه پدرزنش به مازندران فرستاده است.

او یک باشگاه بدنسازی را اداره می کند و از مدتی پیش با شریک خود اختلاف شدیدی پیدا کرده است به گونه ای که چندی پیش به جان هم افتاده و هر دو برای درمان جراحات به بیمارستان رفته اند اما در آنجا همدیگر را تهدید به قتل می کنند. بدین ترتیب چند روز بعد با دخالت ریش سفیدان قرار گذاشته اند تا با هم آشتی کنند اما انگار قاتل به بهانه آشتی کردن به خانه کامران آمده و به این قتل دست زده است.»

سروان فروتن وقتی شنید یکی از مردان همسایه مردی قوی هیکل در حال فرار با پایین آمدن از طناب از ساختمان دیده، به سمت ورودی ساختمان مرمر رفت و ابتدا طناب را وارسی کرد سپس داخل ساختمان شد و از پله ها به سمت طبقه دوم رفت.

در پاگرد طبقه دوم ساختمان اکیپ فیلمبرداری و انگشت نگاری تشخیص هویت در حال بررسی صحنه جرم بودند که سروان به قفل شکسته در ورودی واحد دوم نگاهی انداخت و از افسر کلانتری شنید چون قفل بود پلیس با شکستن قفل در وارد خانه شده است. روی قفل هیچ کلیدی دیده نمی شد وقتی سروان فروتن پرسید کلید کجاست؟ شنید که آن را پیدا نکرده اند و هیچ اثری از کلید روی در وجود نداشت.

داخل خانه شد، سلیقه زنانه ای روی در و دیوار، پرده ها و سکوی آشپزخانه اوپن دیده می شد و نشان می داد همسر مقتول زنی باسلیقه بوده است.

دقیقا روبه روی در ورودی که به راهرویی به طول و عرض دو متر باز می شد و در دو سمت آن حمام و سرویس بهداشتی قرار داشت، پذیرایی 50 متری ای را دید که مبل استیل های طلایی رنگ زیبایی دور تا دور آن چیده شده بود و یک میز ناهارخوری در ضلع شمالی اتاق قرار داشت.

وقتی بین مبل ها قرار گرفت، میز شیشه ای را دید که روی آن دو لیوان شربت خالی و مقداری میوه دست نخورده بود. در جهت مخالف قرار گرفتن لیوان ها و در سوی دیگر میز شیشه ای جسد کامران طاقباز روی مبل افتاده بود. مردی قوی هیکل که لباس راحتی شیکی به تن داشت و با اصابت یک گلوله به پیشانی اش به قتل رسیده بود.

شتاب گلوله کامران را به عقب پرتاب کرده بود. دستانش در دو طرف دیده می شد و سرش در حالتی بود که از دور تصور می رفت روی مبل خوابیده و مقداری به عقب و بالای مبل خم شده است.

برخلاف گزارش اپراتور مرکز پیام جنایی، هیچ اثری از سرقت دیده نمی شد، کامران حتی فرصت دفاع از خود را نیز پیدا نکرده بود و با توجه به نوع لباسش به نظر می رسید او در برابر یک آشنا خیلی راحت نشسته بوده اما ناگهان غافلگیر شده است.

سروان فروتن به پیشانی کامران دقیق شد جای گلوله بسیار کوچک بود و مشخص می کرد گلوله از اسلحه کوچکی که حتما صدای خفیفی داشته شلیک شده باشد و قاتل مغز کامران را نشانه رفته تا مرگ او آنی باشد و قدرت حمله به او را نیز نداشته باشد.

فاصله تیرانداز از مقتول نیز نبایستی زیاد بوده باشد چون امکان داشت تیر به خطا برود و کامران با چابکی ورزشکارانه ای که داشت عامل قتل را خلع سلاح کند.

سروان وقتی از جسد دور شد، طناب فرار را دید که به پایه میز ناهارخوری بسته شده بود و از پنجره باز اتاق پذیرایی در ضلع شمالی اتاق به بیرون آویزان بود.

روی میز ناهارخوری تنها یک بشقاب کوچک که کیک خامه ای داخل آن قرار داشت دیده می شد که این کیک خورده نشده بود و در نزدیکی لبه میز که به سمت ورودی آشپزخانه اوپن بود، قرار داشت.

سروان فروتن به اتاق خواب خانه نیز سرک کشید و با دیدن جعبه های خالی جواهرات و کیف سامسونت ریخته ای که روی تخت پخش بودند پی برد قاتل بعد از ارتکاب جنایت به سرقت اشیای با ارزش کم حجم دست زده است.

بدین ترتیب سروان محل قتل را ترک کرد، از پله ها که پایین می رفت صدای فریادهای مردانه ای را می شنید که مدام می گفت:«من قاتل نیستم!کامران دوستم بود شیدا کوچولو را دوست داشتم و...»

در طبقه اول مردی را که دستبند به دست داشت بین دو مامور کلانتری دید، خیلی ناراحت و عصبانی به نظر می رسید، او مردی هیکلی با سرشانه های عضلانی بود که یک تی شرت آستین کوتاه سفید رنگ به تن داشت. موهای بلند که مواج بود و چهره ای سبزه با شلوار سرمه ای رنگ اسپرت و کتانی سفید رنگ که نشان می داد با وجود سن بالای 27 سال یک ورزشکار است.

بدون هیچ شکی پی برد مرد عصبانی همان شریک کامران است. بدون اینکه از او بازجویی کند، سراغ مردی را گرفت که فرار قاتل را دیده بود، حبیب ساکن خانه ای در سمت مخالف ساختمانی بود که قتل در آن رخ داده بود و از آنجا چهار خانه فاصله داشت.

این مرد وقتی در برابر سروان فروتن ایستاد خیلی آرام و در حالی که زیرلب حرف هایی می زد، اعلام کرد آمادگی تحقیق دارد:

کامران مرد بدی بود، همه همسایه ها می دانند و نفرینش می کنند که با عدم مسئولیت پذیری زن خود را تنها و بچه اش را یتیم کرد.

همان قدر که همسایه ها می شناختند و برخوردی با هم نداشتیم.

ببینید با حرف های من نمی توانید کسی را متهم به قتل کنید، خودم نیز مطمئن نیستم آنچه دیده ام در خواب بود یا بیداری، چون کبوترباز هستم ساعت 2 شب بود که دلواپس پرنده هایم شدم، هوا سرد بود به پشت بام رفتم تا به آنان سر بزنم، وقتی کارم تمام شد و می خواستم برگردم چشمم به پنجره این ساختمان افتاد، مردی با موهای بلند و هیکلی بزرگ و تی شرت سفید رنگ، رنگ شلوارش را دقیقا نمی دانم اما تیره بود و کفش سفید از طنابی که به پنجره طبقه دوم آویزان بود، داشت پایین می آمد. اگر خانه کسی جز کامران بود حتما سر وصدا می کردم اما چون از این مرد خوشم نمی آمد به خانه برگشتم و چون تلویزیون یک فیلم تکراری خوب می داد، خیلی زود آن صحنه را از یاد بردم تا اینکه صبح شنیدم کامران به قتل رسیده است و خودم را به پلیس رساندم.

خیر، مطمئن نیستم دیده هایم درست باشد چون صورتش را ندیدم، فقط از پشت سر او را دیدم، کامران نیز هیکلی است، یکی از تصوراتم این بود که خودش از پنجره پایین می آید.

به درخواست سروان شریک کامران که منصور نام داشت رو به دیوار ایستاد و از حبیب خواسته شد از پاگرد طبقه اول داخل واحد همسایه را ببیند، این مرد تا چشمش به منصور افتاد، فریاد زد: خواب نبودم این مرد خودش است، قاتل کامران همین نامرد است با همین لباس ها او را دیدم پس خواب نبودم.

وقتی این مرد با هیجان خاصی به سمت منصور حمله برد تا ضربه ای به او بزند، سروان فروتن از ماموران خواست تا او را به بیرون از ساختمان هدایت کنند، سپس داخل واحد طبقه اول شد و از منصور خواست آرام حرف هایش را بزند و به سوالاتش جواب دهد:

یک اختلاف کاری بود که حل شد. من احترام خاصی برای الهه خانم و شیدا کوچولو قائل هستم.

خودم زن و بچه دارم چرا بایستی دست به این کار احمقانه بزنم. کامران دوستم بود و بین دو شریک همیشه اختلافاتی به وجود می آید و حل می شود.

کامران چون با زنی آشنا شده بود علاقه ای نداشت من در غیاب زن و بچه اش به خانه اش بروم، آخرین بار دو روز بعد از سفر الهه خانم به شمال بود که به در خانه آمدم، یک کلید از باشگاه داشتیم که من گم کرده بودم، از او گرفتم و بدون رفتن به داخل خانه اش سرکارم رفتم، تا غروب دیروز هم کامران را در باشگاه دیدم و دیگر اطلاعی از او نداشتم تا اینکه پلیس سراغم آمد و دستگیرم کرد.

نمی دانم، نمی توانم به کسی تهمت بزنم.

اطلاعی ندارم.

دروغ است، دروغ کامل.

سروان فروتن چاره ای جز صرف نظر از ادامه تحقیق نداشت. بعدازظهر شده بود، وقتی پشت میز کارش نشست تا گزارش صحنه قتل را بنویسد به سرهنگ افتخاری گفت که ماموران کلانتری قاتل اصلی را پیدا کرده اند.

هنوز رئیس از سروان دور نشده بود که او از روی صندلی بلند شد و فریاد زد:«رئیس همه اشتباه می کردیم، قاتل را پیدا کردم، او همان حبیب شاهد پرونده است.»

سروان فروتن به سرهنگ از دو دلیلش گفت و اینکه شریک مقتول خیلی قوی هیکل بود اما طناب فرار به پایه میز ناهارخوری که در ضلع جنوبی اتاق پذیرایی قرار داشت بسته شده و از پنجره در ضلع شمالی اتاق آویزان بود و روی آن جز یک کیک چیز دیگری نبود و سنگینی نداشت و این درحالی بود که حبیب ادعا کرده بود مردی قوی هیکل از طناب آویزان شده بود و پایین می آمد، در این صورت با توجه به جهت مخالف میز ناهارخوری و پنجره در اتاق پذیرایی و سبکی میز، تحمل وزن قاتل قوی هیکل برای میز امکان نداشت چون به دیوار تکیه داده نشده بود و فضای زیادی در مسیر فرار از میز تا پنجره وجود داشت، این میز حتما بایستی جا به جا می شد و از محل قرار گرفتن به سمت پنجره لیز می خورد و نظم خانه را به هم می ریخت و اینکه نمی شد به طنابی که تنها به پایه میز ناهارخوری بسته شده بود، آویزان شود. درضمن نبودن کلید روی قفل و قفل بودن آن نشان می داد که عامل قتل به جای خارج شدن از پنجره از در ورودی بیرون رفته و در را از پشت قفل کرده است.

سپس دلیل خودش درباره همدست قاتل را اینگونه به رئیس توضیح داد: روی میز شیشه ای دو لیوان شربت خالی قرار داشت که البته در سمت مخالف نشستن کامران بود و آن سوی میز شیشه ای روبه روی میهمانان قرار داشت که مقتول در آن شب شربت نخورده بود چون لیوان روی میز شیشه ای نزدیک او وجود نداشت پس لیوان های شربت متعلق به دو میهمان یعنی حبیب و شراره بود!

ساعتی بعد حبیب وقتی از سروان شنید بایستی همدستش را نیز معرفی کند و دلیل قابل استناد او مبنی براینکه در قتل کامران همدستی نیز داشته است را خواست انکار کند، اما دلیل دیگر سروان که نشان می داد حبیب قاتل اصلی است، راه فرار او را بست.

حبیب گفت: من به شراره علاقه مند بودم و توانستم به او نزدیک شوم اما کامران مانع بزرگی بود. شراره از مقتول می ترسید، چندبار گفته بود که می خواهد با مرد ایده آلش یعنی من ازدواج کند اما کامران او را تهدید کرده بود که زندگی اش را سیاه خواهد کرد، چاره ای نبود من و شراره نقشه ای چیدیم، چون مقتول من را نمی شناخت، قرار شد شراره من را برادر خودش معرفی کند و به خانه او میهمانی برویم.

می دانستیم کامران تنها است. ساعتی قبل از رفتن به خانه اش به باشگاهش رفتم و شریکش را با لباسی که پوشیده بود و پشت میز کارش مشغول بود، دیدم. شراره می دانست آن دو با هم اختلاف زیادی داشته اند، 10 شب بود که به خانه مقتول رفتیم، اسلحه کوچکی خریده بودم، به خاطر سردی هوا پنجره ها بسته بودند و صدای ضبط نیز بلند بود. او از ما پذیرایی کرد، حتی خواست کیک خامه ای بیاورد که نخواستیم. چند دقیقه ای با هم حرف زده بودیم که گلوله را شلیک کردم بعد، چندساعتی بالای سرجسد بودم تا این که شراره طلا ها و پول های مقتول را برداشت و نیمه شب همراه او از خانه کامران خارج شدیم.